Het Indische verhaal, vervolgd

Het is bijna 75 jaar na de 2e Wereldoorlog, en 70 jaar na het einde van de kolonisatie van wat we nu kennen als Indonesië. De eerste generatie Indiërs in Nederland is voor het overgrote deel niet meer in leven. Maar haar sporen zijn daarmee zeker niet uitgewist. In ‘Oh, laat mij dansen…’ ziet het publiek het leven een Indische moeder door de ogen van de dochter en voelt het de pijn en ongemakken bij beide generaties. Een aangrijpend toneelstuk van twee theatermakers die al vaker met deze ‘parang’ hakten.

Marion Gerverdinck en Harriet Bergsma zochten in ‘Ach Indo, een zoektocht naar identiteit’ en in ‘Voor God en Vaderland’ al eerder de Indische aard. Waar in dat laatste stuk de vaderfiguur centraal stond, de vader van Gerverdinck was KNIL-militair, kiest ‘Oh, laat mij dansen…’ voor de feminiene invalshoek. De doorwerking van het ‘Indische verhaal’ binnen het gezinsleven wordt invoelbaar, de pijn van beide generaties zijn immers onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zonder twijfel herkenbaar voor iedereen met Indisch bloed of een andere migratieachtergrond, maar als vertelling ook voor ieder ander zeer de moeite waard.